"Umutsuz olmadan; öğrenciysek kendimize, ebeveynsek de çocuğumuza inancımızı hiç kaybetmemeliyiz" diyen Yrd. Doç. Dr. Başay'ın açıklamasının satır başları şöyle:
Parlak olmayan bir karne karşısında çocuğumuza verdiğimiz onu rencide edici ve utandırıcı tepkiler onun umudunun kırılmasına, dahası kendine güveninin ve benlik saygısının daha çok düşmesine neden olabilir. Örselendiğimde daha çok motive oluyorum diye düşünen var mıdır aramızda? Pek olası değil, değil mi? O zaman, bunu çocuklarımıza da yapmayalım. Hele de başkalarıyla kıyaslayıp, “sen neden falanca kişi gibi çalışkan değilsin” gibi olumlu bir yere varmayacağı açık olan sorular sormaktan özellikle kaçınalım. Başarılı
olmayan bir karne, ortada bir güçlük var der bize.

Bunu doğru okuyalım; nedenlerini, gerçekçi olarak ve eleştirel olmaktan kaçınarak anlamaya çalışalım. Çocuğumuzun bizim desteğimize
ihtiyacı var. “Nasıl daha iyi olabiliriz” sorusunun cevabını birlikte bulmaya çalışarak, yani birlikte fikir yürüterek çıkabiliriz yola. Bazı hallerde çocuğun elinde olmayan durumların da başarıyı etkileyebileceği, dikkat ve odaklanma sorunlarına yol açabileceği unutulmamalıdır.

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu, Kaygı Bozuklukları, Depresyon gibi ruhsal bozukluklar bu durumlar arasında yer alabilir. Aileler ve öğretmenler şüphelendikleri hallerde uygun desteği almalıdırlar.

Karneye aşırı tepkiler vermek kadar, görmezden gelmek de olumsuz sonuçlara neden olabilir. Aceleci bir şekilde göz atılan bir karne, çocuğun, başarısının yahut güçlüklerinin ailesi tarafından önemsenmediği düşüncesine kapılmasına neden olabilir. Öyleyse karnesini
getiren çocuğumuza zaman ayıralım; karneyi birlikte inceleyelim. Bunun yarıyıl karnesi olduğunu da akılda tutalım. İkinci dönem, iyi bir motivasyon ve destekle her şey çok daha iyi olabilir!