“Arkadaşlar köydeki ananıza babanıza, dedenize ait evleri üç kuruşa satmayın. Üç kuruşa tamir edin.
Hikaye yedi sene önce başladı, bu ev yıkılmak üzereydi ve Çalda doğan bir borçtan dolayı satmaya karar vermiştik. Başlıkta yazdığım gibi üç kuruş verdiler ve satmaktan vazgeçtik.
Benim durumum bellidir öyle ahım şahım paralarım falan olmadı. Ben bu evi yaparım dediğimde, çok yol gösteren oldu.
"Bu ev adam olmaz, yık burayı" dediler, "boşver sat geç" dediler. Dediler, dediler.
Ya arkadaş burası benim dedemin evi, çocukluğum gençliğim burada geçti. Girdim evin içine, şarabımı yudumlayıp düşünürken ağladım. Birisini elime geçirsem o gün boğacaktım, sonra karar verdim sen yaparsın dedim .
Yedi sene yazları iki ay amele gibi, usta gibi, marangoz gibi çalıştım. Sonuçta bu aşamaya geldi.
Anlattıklarımı kendimi övmek, işte ev göstermek için falan yazmıyorum. Altı üstü kerpiç bir ev ve benim değil kardeşlerle hepimizin. Neden yazdım anlattım; ata evlerini üç kuruşa satmayın, herkes, her şey yerli yerince duruyor. Şimdi yazları gittiğimde dedemle nenemle oturup çay içiyor, sohbet ediyoruz.
Ninem "merdivenden nasıl düşmüştün" diyor. Dedem "torun hadi bi ezan okuda namaz kılalım" diyor.
Yedi sene önce satsaydık ben Çal'a adım atmazdım.
Satmayın, satmayın, bu evler insanın alzheimer olmasını engelliyor.
Fotoğraflar eski yıkık durumu ve bugünkü durumu.”
İşte Erdemir’in evinin eski ve yeni halleri: